اثرات مصرف عصاره هیدروالکلی تیغه میانی گردو بر نفروپاتی دیابتی در موش صحرایی

زمینه و هدف: همزمان با افزایش اقبال عموم به مصرف گیاهان دارویی، انجام تحقیقات علمی به منظور ارزیابی کارآیی و اثرات سوء احتمالی این ترکیبات، ضرورت پیدا کرده است. در مطالعات اخیر، تیغه میانی گردو به عنوان ترکیبی با خواص کاهنده قند خون معرفی شده است؛ بنابراین پژوهش حاضر به منظور ارزیابی اثرات مصرف آن بر عملکرد بیوشیمیایی و تغییرات پاتولوژیک بافت کلیه در موش های صحرایی دیابتی طراحی و اجرا گردید. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی 32 موش صحرایی نر نژاد ویستار مبتلا به دیابت حاد (القا شده توسط آلوکسان) و 8 سر موش سالم، به پنج گروه مساوی (4 گروه دیابتیک و یک گروه سالم) تقسیم شدند. گروه های i و ii دیابتیک به ترتیب: با غلظت های 400 و mg/kg200 عصاره هیدروالکلی تیغه میانی گردو، گروه iii دیابتیک با داروی متفورمین (mg/kg50) و گروه های iv دیابتیک و کنترل سالم با نرمال سالین، روزانه به مدت 4هفته به صورت خوراکی تیمار شدند. در پایان، اندازه گیری پارامترهای بیوشیمیایی شامل: قند خون، پروتئین ادرار 24ساعته، کراتینین و نیتروژن اوره خون و همچنین تغییرات کمی و کیفی آسیب شناسی کلیه (1200 گلومرول) در تمام گروه ها انجام گرفت و مقادیر آنها در بین گروه ها مقایسه گردید. یافته ها: عصاره تیغه میانی گردو، در اثری غیر وابسته به دوز، مقادیر قند خون، پروتئین ادرار، کراتینین و نیتروژن اوره خون و شاخص های کمی پاتولوژیک مانند: اندازه گلومرول، چسبندگی کلافه گلومرولی به کپسول بومن و انتشار ماتریکس مزانشیال را در مقایسه با گروه کنترل دیابتیک کاهش داد (05/0p<). نتیجه گیری: مصرف تیغه میانی گردو، می تواند اثرات سودمندی بر عملکرد کلیوی رت های دیابتیک داشته باشد.